Do nazbyt udanych nie można zaliczyć jednego z pierwszych pomników na cześć Jana Pawła II, odsłoniętego w 1981 r. w Tarnowie. Postument, wykonany z brązu w odlewni Tadeusza Kowalówki w Węgrzycach koło Krakowa, stanął pomiędzy absydą a ścianą kaplicy Kościoła Katedralnego, a jego autorem jest prof. krakowskiej ASP, Bronisław Uroczystość odsłonięcia pomnika Jana Kilińskiego na placu Krasińskich w Warszawie. Przedstawiciele cechu rzeźniczego podczas defilady. 19 kwietnia 1936 r. Fot. NAC Przy Trakcie Królewskim w Warszawie, tuż obok pomników ojców polskiej niepodległości, stanie pomnik Jana Olszewskiego. Kancelaria premiera nie pytała stołecznego ratusza o zgodę. Monument Jest to pomnik Janusza Korczaka z dziećmi. Dawny adres: Krochmalna 92, mieści się przed dawnym Domem Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie. Pomnik na cmentarzu żydowskim (od strony ulicy Okopowej) – 52°14′42,98″N 20°58′35,70″E. Upamiętnia osobę Janusza Korczaka oraz dzieci, wychowanków jego domu dziecka. Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie – posąg Jana Kilińskiego, według projektu Stanisława Jackowskiego, znajdujący się w Warszawie. Pomnik Jana Kilińskiego - to miejsce nie posiada jeszcze przewodnika. Jeśli znasz to miejsce, to tutaj możesz napisać przewodnik. pomnik Jana Pawła II, Kilińskiego Jana, płk. 5, Rusiec 97-438 - Pomnik, Obelisk, Tablica pamiątkowa (Operator) z siedzibą w Warszawie przy ulicy . Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie znajduje się przy ul. Podwale, a powstał według projektu Stanisława Jackowskiego. Jest jednym z nielicznych warszawskich pomników, który nie został zniszczony w czasie II wojny światowej. Umiejscowienie go na Podwalu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się ambasada Rosji w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794 roku. Pomnik Jana Kilińskiego ul. Podwale, Warszawa Godziny otwarcia i informacje praktyczne poniedziałek: Czynne całą dobęwtorek: Czynne całą dobęśroda: Czynne całą dobęczwartek: Czynne całą dobępiątek: Czynne całą dobęsobota: Czynne całą dobęniedziela: Czynne całą dobę Warszawa noclegi Warszawa to zdecydowanie interesujące miejsce, do którego warto się wybrać. Klikając w ten link znajdziesz noclegi w tym miejscu. Możesz również skorzystać z wyszukiwarki noclegów znajdującej się poniżej. Zamawiając nocleg za naszym pośrednictwem wspierasz nas, za co z góry dziękujemy! Oto lista polecanych i sprawdzonych przez nas noclegów. Mapa z zaznaczonymi atrakcjami Warszawa Mniej istotna pomniki 10 październik 2015 28 styczeń 2020 Jeżeli przydał Ci się nasz opis, to podziel się nim z Twoimi znajomymi. Może zainspirujesz ich do ruszenia w Polskę. Cześć! Nazywam się Anna Piernikarczyk. Od 2005 roku z rodziną łazikujemy i poznajemy naszą piękną Polskę. Ze wspólnych wojaży przywozimy masę cudnych wspomnień i doświadczeń, którymi chętnie się z Wami dzielę. Dziś to już coś więcej, niż tylko pasja, naszą misją jest obalać mit "Cudze chwalicie, swego nie znacie"! Zapisz się do newslettera! Zostaw swój email, a będziesz otrzymywać informacje o ciekawych miejscach w Polsce. Nikomu nie dajemy Twojego maila! Zapisując się do newslettera oświadczasz, że zgadzasz się na przetwarzanie danych osobowych w celu otrzymywania maili z naszego portalu i z postanowieniami regulaminu i polityką prywatności Jeżeli chcesz wypisać się z newslettera kliknij w ten link Insurekcja warszawska już w kilkanaście lat później stała się potężnym symbolem, a jej przywódców uznano za bohaterów narodowych. Legenda Kilińskiego Choć w istocie trudno jest oszacować faktyczny wpływ Jana Kilińskiego na losy powstania przeciwko garnizonowi rosyjskiemu, jego pogrzeb w 1819 przerodził się w manifestację patriotyczną, a jego postać stała się symbolem oporu ludu polskiego przeciwko najeźdźcom. Walnie przyczyniły się do tego, wydane po raz pierwszy w 1829 roku, pamiętniki[1]. Wprawdzie przez historyków uznawane są one za mało wiarygodne[2], niemniej zdobyły w XIX wieku niezwykłą popularność. W wydanie wspomnień Kilińskiego zaangażowani byli Julian Ursyn Niemcewicz, Józef Ignacy Kraszewski, Aleksander Kraushar[3]. W owym stuleciu stały się one swoistym bestsellerem: należały do najpoczytniejszych pozycji wydawniczych na polskim rynku (obok pamiętników Jana Chryzostoma Paska i Jędrzeja Kitowicza), doczekały się przed 1918 przynajmniej trzynastu wydań i wielu wznowień[4]. Popularność legendzie Kilińskiego przyniósł także poświęcony jego postaci niezwykle popularny poemat literacki Wincentego Pola[5][6]. Już w czasie powstania listopadowego Kiliński stał się symbolem "człowieka z ludu", reprezentanta warstw niższych, walczącego o wolność ojczyzny[7], stąd jego popularność, zwłaszcza wśród lewicowych bądź ludowych w charakterze organizacji społecznych, branżowych czy politycznych[8]. W krótkim czasie Kiliński stał się nie tylko symbolem insurekcji warszawskiej czy kościuszkowskiej, ale i całej epoki: jego nazwisko wymieniano wśród największych polskich bohaterów przełomu XVIII i XIX wieku: Kazimierza Pułaskiego, Jana Henryka Dąbrowskiego, księcia Józefa Poniatowskiego czy wreszcie samego Kościuszki[9]. Kiliński doczekał się także dziesiątek poświęconych sobie dzieł sztuki, portretów, obrazów, dramatów scenicznych, zbiorów poezji i powieści. W większości z nich insurekcja przedstawiana jest jednak nie jako operacja militarna przeprowadzona głównie siłami regularnego wojska, a jako zryw cywilnych mieszkańców stolicy Rzeczypospolitej, wiedzionych na barykady przez Kilińskiego właśnie. Przykładem takiej twórczości są dramaty Gustawa Fiszera[10], Michała Bałuckiego[11], Artura Oppmana[12], Marii Gerson-Dąbrowskiej[13] czy Włodzimierza Słobodnika[14][15], powieści historyczne[16][17][18], monografie[19], pieśni[20], ale także popularne wydania biografii bohaterów narodowych skierowane do młodszych czytelników[21][22][23]. W roli jednego z najważniejszych organizatorów powstania osadził go również Władysław Reymont w trzecim tomie swojej powieści Rok 1794, jednak w opisie samych walk pojawia się on raczej jako dowódca jednego z oddziałów, a nie przywódca całości walk, którym w istocie nie był. Mimo to kilkukrotnie wydano trzeci tom powieści wraz z pamiętnikami Kilińskiego[24][25]. W 1919 okazją do przypomnienia insurekcji w Warszawie były, organizowane hucznie w całej Polsce, uroczyste obchody setnej rocznicy śmierci Kilińskiego[26][27][28][29]. Dekonstrukcją mitów narosłych wokół postaci Kilińskiego zajęli się Dionizy Sidorski w wydanym w 1982 zbiorze esejów historycznych Nie znam takiego monarchy, będącym krytyczną biografią mistrza szewskiego[30][31] oraz Franciszek Paprocki w pierwszej naukowej biografii wydanej w 1970[32][33]. W 1971 ukazała się także skrócona biografia w serii biografii dla młodzieży PZWS pióra Haliny Winnickiej[34]. Biografia naukowa: Franciszek Paprocki 1970. Luźniejsze, popularnonaukowe i młodzieżowe: Winnicka, Głowacki, Sidorski. 1958: najpełniejsze wydanie krytyczne pamiętników (opr. Stanisław Herbst)[33]. [33] Krytyczny biogram: [35][36] Konferencja naukowa: [37][38] Do sprawdzenia: [39] Pomniki Przypisy ↑ Hinc 2013 ↓, s. 129-130. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 135-136. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 135. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 128-129. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 128, 136-137. ↑ Wincenty Pol, Historia szewca Jana Kilińskiego., Paryż: Bourgogne et Martinet, [ok. 1843] [dostęp 2017-08-16]. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 131-132, 137-138. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 137. ↑ Hinc 2013 ↓, s. 136-137. ↑ Gustaw Fiszer, Jan Kiliński szewc warszawski: obraz dramatyczny mieszczański w 5 aktach a 7 odsłonach, Lwów: Kornel Piller, 1878, OCLC 995628310 (pol.). ↑ Michał Bałucki, Kiliński: obraz historyczny w pięciu aktach, Kraków: Kurjer Polski, 1893, OCLC 823681242 [dostęp 2017-08-16] (pol.). ↑ Artur Oppman, Kiliński: 1794, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1919 [dostęp 2017-08-16]. ↑ Maria Gerson-Dąbrowska, Majster Kiliński: obraz sceniczny w 3-ech odsłonach, Warszawa: Nasza Księgarnia, 1927, OCLC 749815462 (pol.). ↑ Włodzimierz Słobodnik, Jan Kiliński: poemat dramatyczny wierszem pisany w kwietniu 1944 r. w Uzbeskistanie w Ferganie, S. l.: Związek Młodzieży Wiejskiej RP, 1946, OCLC 836746478 [dostęp 2017-08-16] (pol.). ↑ Hinc 2013 ↓, s. 142. ↑ Karol Jan Nitman, Jan Kiliński: szewc pułkownik wojsk polskich w roku 1794: opowieść historyczna, Lwów: nakł. Macierzy Polskiej, 1909, OCLC 751142147 (pol.). ↑ Jerzy Głowacki, Sławomir Zientalski, Pułkownik z Szerokiego Dunaju: powieść historyczna z XVIII w., Łódź: Wydaw. Łódzkie, 1990, ISBN 83-218-0844-1, OCLC 834091028 (pol.). ↑ Felicja Boberska, Kościuszko i Kiliński, Lwów: Piller i Ska, 1893 [dostęp 2017-08-16]. ↑ Władysław Gindrich, Jan Kiliński i jego czasy, Izba Rzemieślnicza, 1936 (pol.). ↑ Ludwik Teodor Płosajkiewicz, Wincenty Pol, Jan Kiliński: piosenka na 1 lub 2 głosy z fortepianem, Warszawa: Komitet Obchodu Kilińskiego, [ok. 1924], OCLC 839150422. ↑ Henryk Mościcki, Jan Kiliński: szewc warszawski, pułkownik Wojsk Polskich, Londyn: Naczelny Komitet ZHP, 1944, OCLC 749738100 (pol.). ↑ Czesław Ksawery Jankowski, Bohaterowie polscy. Zbiorek 1: Stefan Czarniecki; Jan Kiliński; Tadeusz Kościuszko; Józef Poniatowski, Warszawa: Ziarno, 1906, OCLC 837176799 (pol.). ↑ Zofia Jaworska, Jan Kiliński rzemieślnik-bohater, Warszawa: K. Prószyński, 1920, OCLC 837251863 (pol.). ↑ Władysław Stanisław Reymont, Jan Kiliński, Jan Kiliński, szewc Warszawski i pułkownik wojsk polskich. Z "Insurekcyi" Reymonta z dodatkiem "Pamiętników Kilińskiego.", Henryk Mościcki (red.), Warszawa 1919, OCLC 753033606 [dostęp 2017-08-17] (pol.). ↑ Jan Kiliński, Władysław Stanisław Reymont, Jan Kiliński szewc warszawski i pułkownik wojsk polskich z "Insurekcyi" Wł. St. Reymonta z dodatkiem "Pamiętników Kilińskiego", Warszawa Skład Główny w "Księgarni Polskiej", 1919 [dostęp 2017-08-17] (pol.). ↑ Hinc 2013 ↓, s. 137-141. ↑ Daniel Warzocha, Obchody setnej rocznicy śmierci Jana Kilińskiego w Piotrkowie Trybunalskim i Radomsku w 1919 r. w świetle "Dziennika Narodowego", „Piotrkowskie Zeszyty Historyczne.”, 2012, s. 231–237, ISSN 2081-2663, OCLC 912804933 (pol.). ↑ Paweł Józef Nowicki, Bohater narodowy - Jan Kiliński: w setną rocznicę zgonu, Warszawa: nakł. autora, 1919, OCLC 891261430 (pol.). ↑ Cz. K, Wincenty Pol, Władysław Stanisław Reymont, Jan Kiliński, szewc-pułkownik: na obchód setnej rocznicy zgonu bohatera, Poznań: Wydawn. Komitetu Obchodu Rocznicy Jana Kilińskiego, 1919, OCLC 13256670 (pol.). ↑ ↑ ↑ Franciszek Paprocki, Jan Kiliński: 1760-1819, Warszawa: Biuro Wydawnictw 1970, OCLC 69315586 (pol.). ↑ a b c Hinc 2013 ↓, s. 144. ↑ Halina Winnicka, Jan Kiliński, Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1971, OCLC 803866834 (pol.). ↑ ↑ ↑ ↑ ↑ Bibliografia Hinc This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Opis miejsca Obecny plac jest dawnym dziedzińcem wzniesionego w latach 1677–1695 pałacu Krasińskich. 5 grudnia 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej. Wówczas też dawny dziedziniec stał się publicznym placem. W 1779 roku naprzeciwko pałacu wzniesiono gmach Teatru Narodowego. Od roku 1833 roku po przeprowadzce teatru do gmachu przy placu Teatralnym stara siedziba teatru została zamieniona w składy różnych materiałów. W 1884 roku ustąpiła miejsca kamienicom czynszowym. W tym czasie przebito również od Świętojerskiej do Długiej ślepą dotychczas od tej strony ulicę Nowiniarską. Porządkując teren, przed elewacjami zbudowanych wówczas kamienic powstał skwer, na którym 19 kwietnia 1936 odsłonięto pomnik bohatera powstania kościuszkowskiego, szewca Jana Kilińskiego. Monument jest dziełem Stanisława Jackowskiego. Odlew rzeźby powstał w wytwórni Braci Łopieńskich. Na cokole umieszczono płaskorzeźbę dłuta Walentego Smyczyńskiego „Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy”. W 1942 roku Niemcy zdemontowali pomnik w odwecie za zniszczenie niemieckiej tablicy na pomniku Mikołaja Kopernika. Rzeźba Kilińskiego przetrwała wojnę w piwnicach Muzeum Narodowego. Początkowo po naprawie uszkodzeń ustawiono ją w Alejach naprzeciwko muzeum. 1 września 1946 roku pomnik powrócił na plac Krasińskich. Tu właśnie w 1947 roku powstało zdjęcie pomnika z jeszcze niewykończonym cokołem na tle zrujnowanych kamienic przy Nowiniarskiej. W kolejnych latach kamienice rozebrano. W latach 1958-59 uporządkowano plac. Zdecydowano też o kolejnej wędrówce pomnika bohaterskiego szewca. 1 września 1959 roku odsłonięto pomnik w nowej lokalizacji przy zbiegu ulic Podwale oraz Piekarskiej. W pobliżu tego miejsca bohaterski szewc poprowadził szturm na rezydencję ambasadora rosyjskiego. Pomnik Jana Kilińskiego – monument upamiętniający Jana Kilińskiego znajdujący się przy ul. Podwale w Warszawie. Pomnik Jana Kilińskiegow Warszawie Państwo Polska Województwo mazowieckie Miejscowość Warszawa Miejsce ul. Podwale Typ pomnika posąg na cokole Projektant Stanisław Jackowski Całkowita wysokość 8 m Data odsłonięcia 19 kwietnia 193615 listopada 1959 Ważniejsze przebudowy 1942, 1945 Położenie na mapie Warszawy Położenie na mapie Polski Położenie na mapie województwa mazowieckiego 52°14′53,6″N 21°00′39,1″E/52,248222 21,010861 Multimedia w Wikimedia Commons HistoriaEdytuj Pomnik powstał według projektu Stanisława Jackowskiego, a odlany został w 1935 w zakładzie Braci Łopieńskich[1]. Składał się z rzeźby wykonanej z brązu o wysokości 4 metrów oraz granitowego cokołu o wysokości 3 metrów. Artysta przedstawił Jan Kilińskiego ruszającego do szturmu, w płaszczu, z wysoko podniesioną szablą i z pistoletem za pasem. Na cokole umieszczono napis: „JANOWI KILIŃSKIEMU WODZOWI LUDU STOLICY ROKU 1794. RODACY R. 1934”[2]. Cokół został wykonany przez firmę kamieniarską Jana Fedorowicza z granitu finlandzkiego pochodzącego z rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego na placu Saskim[3]. Na frontonie cokołu umieszczono płytę-płaskorzeźbę autorstwa Walentego Smyczyńskiego Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy. Monument odsłonięto na placu Krasińskich w 30. rocznicę powołania Warszawskiej Izby Rzemieślniczej, 19 kwietnia 1936, w obecności Ignacego Mościckiego. Po zakończeniu uroczystości ulicami Warszawy przeszedł uroczysty pochód przedstawicieli wszystkich cechów warszawskich, z których każdy niósł symbol swego zawodu. W marcu 1942 monument został zdemontowany na polecenie Niemców w odwecie za zdjęcie przez Aleksego Dawidowskiego 11 lutego 1942 niemieckojęzycznej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika. Pierwotnie pomnik miał zostać zniszczony, jednak dzięki staraniom Stanisława Lorentza udało się uzyskać u władz niemieckich zmianę tej decyzji[4]. Pomnik złożono w magazynach Muzeum Narodowego, a na jego murze pojawił się namalowany przez Dawidowskiego napis: Jam tu ludu W-wy. – Kiliński Jan!. Pojawiły się też ogłoszenia „podpisane” przez samego Kopernika: W odwecie za zniszczenie pomnika Kilińskiego zarządzam przedłużenie zimy o 6 tygodni. Jak się okazało, zima tego roku była wyjątkowo długa[5]. Posąg doczekał wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 w piwnicach Muzeum Narodowego. Był jednym z nielicznych warszawskich pomników, które nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej[6]. Konieczne było jednak dorobienie brakującej szabli oraz naprawienie mniejszych uszkodzeń, stłuczenia powierzchni prawego kolana oraz obu dłoni Kilińskiego. Prace te wykonała w 1946 pracownia „Bracia Łopieńscy”[7]. Monument jako jeden z pierwszych warszawskich pomników stanął w alei 3 Maja naprzeciwko gmachu Muzeum Narodowego. 1 września 1946 został przeniesiony z powrotem na plac Krasińskich[8]. 15 listopada 1959 pomnik po raz kolejny został przeniesiony i odsłonięty w nowym miejscu − przy ul. Podwale, w pobliżu wylotu ul. Piekarskiej[9]. Nowy granitowy cokół ufundowali rzemieślnicy warszawscy, co upamiętnia napis wykuty na pomniku. Nie wmurowano jednak ponownie płyty Walentego Smyczyńskiego; została ona przekazana do Muzeum Historycznego Warszawy[1]. Lokalizacja monumentu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się siedziba ambasadora rosyjskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794[10]. W latach 1993–1994 monument został poddany gruntownej renowacji, dzięki której wzmocniono jego osłabiony fundament i wyprostowano cokół odchylony od pionu o 12 stopni[11]. GaleriaEdytuj Monument w pierwotnej lokalizacji, z widoczną płaskorzeźbą Walentego Smyczyńskiego Demontaż monumentu na polecenie Niemców w 1942 Pomnik umieszczony po wojnie ponownie na placu Krasińskich Inskrypcja na obecnym cokole PrzypisyEdytuj↑ a b Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 140. ISBN 83-7181-084-9. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 33. ISBN 83-7005-211-8. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 322. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.) ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 18. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Tadeusz Łopieński: Okruchy brązu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 283–284. ISBN 83-01-03127-1. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 93–94. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-16)]. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 94. ISBN 83-88973-59-2. BibliografiaEdytuj Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 32-34. ISBN zewnętrzneEdytuj Pomnik Jana Kilińskiego na portalu Pomnik Jana Kilińskiego (Podwale) Jan Kiliński urodził się 1760 roku w Trzemesznie w Wielkopolsce. 20 lat później przeniósł się do Warszawy i został mistrzem szewskim. Szybko zyskał szeroką klientelę i dorobił się majątku. W 1792 roku został radnym Warszawy. Gdy w marcu 1794 roku wybuchła insurekcja kościuszkowska, w Warszawie rozpoczęły się potajemne przygotowania do powstania przeciw carskiej Rosji. Do spisku dołączył także przywódca cechu szewców Jan Kiliński. Pod wpływem wieści o zwycięstwie wojsk powstańczych pod Racławicami oraz zdobytych przez konspiratorów informacji o planowanej przez Rosjan na 19 kwietnia pacyfikacji stolicy, 17 kwietnia wybuchły walki na ulicach miasta. Jan Kiliński był jednym z dowódców ludu, przyczyniając się do oswobodzenia stolicy z rąk Rosjan. Drugiego dnia walk Kiliński na czele pospólstwa warszawskiego zdobył pałac, w którym mieściła się rosyjska ambasada. Z piwnic uwolniono polskich więźniów politycznych. 19 kwietnia insurekcja przyłączyła się do powstania kościuszkowskiego, a Tadeusza Kościuszkę uznała za Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej. Jan Kiliński jest symbolem patriotycznego mieszczaństwa polskiego. Myśl jego uczczenia zrodziła się po odzyskaniu niepodległości. Odsłonięcie pomnika 19 kwietnia 1936 r. miało podniosły charakter, w uroczystości wziął udział prezydent Ignacy Mościcki. Na zakończenie uroczystości ulicami Warszawy przeszedł pochód przedstawicieli warszawskich cechów. Pierwotnie odsłonięty w 1936 r. na Placu Krasińskich, kilkakrotnie zmieniał lokalizację, by ostatecznie stanąć przy ulicy Podwale. Ciekawe są dzieje pomnika podczas niemieckiej okupacji. W lutym 1942 r. okupanci niemieccy w odwecie za akcję tzw. małego sabotażu: manifestacyjne zerwanie niemieckiej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika, zdjęli pomnikową rzeźbę z cokołu i ukryli w podziemiach Muzeum Narodowego. Niemal natychmiast, dzięki działaniom podziemia, na ścianie budynku pojawił się napis: „Ludu W-wy, Jam tu ! Jan Kiliński.” Działania represyjne okupanta mimowolnie ocaliły pomnik, który przetrwał wojnę i wrócił na swoje miejsce w 1946 r. Potem dzięki staraniom warszawskiej Izby Rzemieślniczej w 1959 r. przeniesiony został na Podwale, bliżej miejsca, w którym dzielny szewc mieszkał, pracował i walczył. O projekcieInformacje ogólne Głos historii to inicjatywa Fundacji Wolne Dźwięki, której celem jest upowszechnienie historii wydarzeń oraz uczczenie pamięci ofiar II Wojny Światowej i czasów represji PRL. Jej zadaniem jest odwrócenie naszej uwagi od codziennego pędu i zwrócenie jej w kierunku zdarzeń, które ukształtowały teraźniejszość. Pomóc ma tym specjalnie stworzony system audiodeskrypcji historycznych. Jak korzystać? Przy wybranych miejscach pamięci umieszczone zostały tabliczki z kodami QR, po zeskanowaniu których zostajemy przekierowani do dokładnego opisu upamiętnionych wydarzeń oraz ich zapisu audio. Kod QR możemy zeskanować za pomocą dowolnego urządzenia mobilnego, na którym zainstalowana jest odpowiednia aplikacja. Czym jest kod QR? Kod QR to kwadratowy kod kreskowy pozwalający na zapisanie dużej ilości danych. Polecane skanery kodów QRPartnerzyKonkursy

pomnik jana kilińskiego w warszawie